Taranartos en kruiden: Anijs

Anijs – de geur van rust en spijsvertering

Tussen de zuidelijke heuvels en stoffige markten van het oude Rome dreef een zachte, zoete geur over de marmeren pleinen. Het was de geur van Pimpinella anisum, beter bekend als anijs. Geen kruid zo veelzijdig en geliefd – in keuken, kruidenschap én tempel.

Anijs, met zijn stervormige zaden en karakteristieke smaak die doet denken aan drop, werd al duizenden jaren geleden gecultiveerd. De Egyptenaren gebruikten het in offerandes en balsemingen, de Grieken voegden het toe aan hun brood, en de Romeinen? Die eindigden hun overvloedige banketten met een anijstaart – niet alleen om de maaltijd af te ronden, maar om het lichaam tot rust te brengen.

 

Een kruid voor de maag én de geest

De Romeinse schrijver Plinius de Oudere noemde anijs expliciet als heilzaam voor de spijsvertering. In zijn Naturalis Historia schreef hij dat anijs “de adem verfrist, de maag verwarmt en de slaap bevordert.” En ook Dioscorides, de Griekse arts die als grondlegger van de kruidengeneeskunde geldt, prees het gebruik van anijs tegen opgeblazen gevoel, buikkrampen en misselijkheid.

 

Tot op de dag van vandaag kennen we die werking. Thee van anijszaad is een klassiek huismiddeltje tegen maagklachten. De etherische olie ontspant de gladde spieren van het spijsverteringskanaal, waardoor het helpt bij krampen, oprispingen en een opgeblazen gevoel. Ook bij kinderen met koliek of onrustige darmen wordt anijs al eeuwenlang ingezet – met zorg en mate.

 

Van geneeskruid tot volksdrank

 

In de middeleeuwen werd anijs opgenomen in menig kloostertuin. Benedictijnen en cisterciënzers distilleerden likeuren met anijs, niet alleen om de ziel te verheugen, maar ook om het lichaam te zuiveren. Anijs vond zo zijn weg naar dranken als absint, pastis en ouzo – niet toevallig allemaal digestieven.

In de volksgeneeskunde werd een lepel honing met fijngestampte anijs als eerste remedie gegeven aan wie zich zwaar op de maag voelde. Zelfs bij reisziekte of zwangerschap werd het aangeraden, zolang het met mate gebeurde.

 

Magisch en symbolisch

 

Zoals zoveel kruiden had anijs ook een symbolische kant. In sommige regio’s werd het onder het hoofdkussen gelegd tegen nachtmerries of als bescherming tegen het “boze oog.” Bij huwelijken werd anijs verwerkt in gebak en drank om vruchtbaarheid en harmonie te bevorderen.

De stervormige zaaddoos – vooral in de Chinese en Indische anijsvariant (Illicium verum) – werd beschouwd als een hemels symbool, een kruid dat orde en rust bracht in lichaam én huis.

 

Een rustpunt in kruidige tijden

 

In een wereld vol prikkels en drukte biedt anijs een moment van rust. Een warme anijsthee na een zware maaltijd. Een snoepje dat het kind in jezelf troost. Of gewoon de geur van gemalen zaadjes boven een stoofpot of koekbeslag.

 

Zo klein als het is, zo groot is zijn rol in de geschiedenis van voeding, geneeskunde en ritueel. Wie anijs kent, begrijpt waarom onze voorouders het koesterden – als een kruid dat lichaam, geest en maag met zachtheid benadert.

 

Bij Taranartos hebben we mede met Anijs vanuit Polen, Apis. Deze kan je hier vinden, samen met de Hakhoning met Anijs die je ook kan gebruiken en oplossen in een kop warme melk!

 

bij Kruik en vuur,

 

Kristof